Biologia i występowanie

Lepiężnik biały duża bylina wieloletnia, posiadająca długie, gładkie kłącze. Jest rośliną dwupienną. Łodyga ma grubą, mięsistą łodygę, na której skrętolegle wyrastają na wiosnę bezogonkowe, lancetowate, kremowo-zielone liście, które podczas rozwoju rośliny stopniowo zielenieją i wydłużają się. Łodygi okazów męskich osiągają wysokość 40 cm, żeńskich 80 cm.
Liście oprócz niewielkich liści łodygowych, lepiężnik wytwarza też liście odziomkowe wyrastające bezpośrednio z kłącza. Olbrzymie te liście rozwijają się dopiero po przekwitnięciu kwiatów. Mogą osiągnąć średnicę nawet 60 cm. Liście te, podobnie jak liście lepiężnika różowego, są największymi liśćmi wśród roślin dziko rosnących w Polsce. Mają długie ogonki, wyrastające z kłącza pionowo lub ukośnie do góry. Ich blaszka liściowa o sercowato-nerkowatym kształcie jest nierówno ząbkowana i na dolnej powierzchni pokryta gęstym, krótkim kutnerem.
Kwiaty jest to jedna z najwcześniej kwitnących wiosną roślin. Już w marcu można dostrzec wyłaniające się z gruntu grube pąki tej rośliny. Drobne kwiaty zebrane są w koszyczki, a te w grona na szczycie łodygi. Kwiaty żeńskie składają się tylko ze słupka o długiej szyjce i dwudzielnym znamieniu, oraz z puchu (powstałego z przekształconego okwiatu). Kwiaty męskie mają koronę z 5 płatkami, zrośniętymi dołem w rurkę, pręciki zrośnięte w rurkę, oraz niepłodny słupek. Czasami w koszyczkach męskich występuje kilka kwiatów żeńskich. Kwitnie od marca do maja, zakwita jeszcze przed rozwojem liści. Liście i kwiaty wydzielają charakterystyczny, nieprzyjemny zapach.
Owoce to niełupki wyposażone w puch. Owoce rozsiewane przez wiatr, dzięki puchowi kielichowemu tworzącemu aparat lotny nieraz na duże odległości.

SiedliskoLepiężnik biały zasiedla bardzo różnorodne środowiska. Najbujniej i najobficiej jednak rozwija się w wilgotnych zaroślach nadrzecznych, nad brzegami potoków, w rowach, wąwozach, w przejrzystych i wilgotnych lasach. W niektórych miejscach tworzy duże, jednogatunkowe skupiska.
Występowanie
Rodzimym zasięgiem lepiężnika białego są góry Europy Środkowej i Kaukazu. Po raz pierwszy zarejestrowano go w Szwecji w Skanii w 1737 roku.
W Polsce, na niżu występuje rzadko, natomiast w górach jest dość pospolity. W Tatrach spotykany jest do wysokości 1700 m n.p.m.