Biologia i występowanie
Dzwonek alpejski to bylina, o pojedynczej łodydze wysokości 5–20 cm. Cała owłosiona długimi włosami.
Liście dolne tworzą gęstą różyczkę. Są łopatkowate, ku szczytowi rozszerzone, posiadają niewielki ogonek, a ich brzegi są karbowane. Liście łodygowe są naprzemianległe, równowąskie i całobrzegie. Liście odziomkowe są nagie lub słabo owłosione, łodygowe natomiast są gęsto owłosione.
Kwiaty są szaro-fioletowo-niebieskie, o długości ok. 2,5 cm, zebrane w gronie, wystające na długich szypułkach z łodygi, najpierw zakwitają najniższe kwiaty, następnie te położone wyżej w gronie. Kielich składa się z 5 dużych (dłuższych od połowy długości korony), podłużnych działek. Wewnątrz korony pojedynczy słupek z potrójnym, białym znamieniem i 5 białych pręcików. Kwiaty są owadopylne, kwitną od czerwca do sierpnia.
Owoce okrągło-podłużne torebki (puszki) otoczone przyschniętym kielichem, zawierają liczne nasiona. Otwierają się trzema otworkami u nasady torebki. Torebki z nasionami otwierają się podczas suchej pogody wysypując nasiona, natomiast odczas deszczu i niskich temperatur torebki nasienne zamykają się.

Siedlisko Dzwonek alpejski rośnie na wysokogórskich halach, piargach, murawach naskalnych. Roślina kwasolubna, występuje wyłącznie na bezwapiennym podłożu (na granicie). Czasami można ją spotkać również na wapieniach, ale tylko wtedy, gdy wytworzy się na nich gruba warstwa próchnicy. W Tatrach rośnie od piętra kosówki aż po piętro turniowe. Jest typowym orofitem, nie występuje niżej niż 1400 m n.p.m. W Tatrach dochodzi niemal po szczyt (Gerlachu (2650 m).
Występowanie
Występuje tylko w Alpach i Karpatach. W Polsce występuje wyłącznie w Tatrach (roślina tatrzańska) i jest tu rośliną pospolitą.