Niezapominajka błotna

Biologia i występowanie

Niezapominajka błotna jest byliną, łodyga przeważnie jest kanciasta, owłosiona (włoski zwrócone do góry), płożąca się i zakorzeniająca lub wzniesiona. Pod ziemią występuje cienkie, pełzające kłącze.
Liście owłosione, do 10 cm długie i do 2 cm szerokie, bezogonkowe. Lancetowate lub podługowatojajowate. Dolne liście ogonkowe, górne siedzące.

Kwiaty zebrane na szczycie łodygi w sierpik, który stopniowo wyprostowuje się w czasie wzrostu. W rezultacie świeżo rozwinięte kwiaty znajdują się na jego szczycie. Kwiaty jasnoniebieskie, rzadko białe z płasko rozpostartymi łatkami korony. Kielich złożony z 5 zrośniętych w krótką rurkę (wciętych najwyżej do 1/3) działek. Jest pokryty przylegającymi włoskami. W gardzieli korony występują gwiazdkowate osklepki. W środku korony 5 pręcików o nitkach zrośniętych z rurką korony i 1 słupek z poczwórną zalążnią. Zdarzają się osobniki o kwiatach wyłącznie żeńskich, są one dużo mniejsze od typowych. Kwitnie od maja do września, jest owadopylna lub samopylna.
Owoc tworzy czterodzielna rozłupnia, która rozpada się na 4 gładkie orzeszki.

Siedlisko
Niezapominajka błotna rośnie na bagnach, mokrych łąkach, na brzegach cieków. Najlepiej rozwija się na glebach bogatych w azot, ilastych lub mulistych. W Tatrach dochodzi aż do piętra kosówki.

Występowanie
Niezapominajka błotna występuje w stanie dzikim w całej Europie oraz na części obszaru Azji (Syberia, Mongolia, Kaukaz).
W Polsce jest pospolita.

Zastosowanie

Roślina ogrodowa
Niezapominajka błotna jest uprawiana jako roślina ozdobna. Nadaje się na rabaty, szczególnie na obwódki rabat, może być także uprawiana w pojemnikach (strefy mrozoodporności 5-10). Najlepiej rośnie na półcienistym stanowisku, próchnicznej i stale wilgotnej glebie. Rozmnaża się przez nasiona wysiewane latem lub jesienią.