Wygląd
Pędy w kolorze ciemnozielonym do purpurowego, są smukłe, cylindryczne, długości do 40 cm i nierozgałęzione, początkowo wyprostowane, z czasem cała roślina zwisająca, zakończone 2 do 4 gałęziami w okółku, końcowe gałęzie 1 do 4 cm długości, o średnicy 6 mm. Segmenty skupione, idealnie okrągłe w przekroju, soczyste.
Areole z zielonym, czasem z fioletowym filcem, nieco wełniany, z 3-10 szarymi, żółtymi do białych szczecinkami lub włosiem o długości 4-6 mm, oraz z jajowatymi przylistkami.
Kwiaty kwitną na końcach odgałęzień, pojedynczo lub parami, otwierają się powoli, do szerokości 20-35 mm. Rurka kwiatowa ma około 2 mm. Zewnętrznych segmentów okwiatu jest 5 lub 6, są trójkątne, różowe. Wewnętrznych segmentów okwiatu jest od 10 do 15, rozłożyste lub czasami zakrzywione, lancetowate, spiczaste, długości około 10 mm, białe lub kremowe z różowawymi końcówkami.
Owoce są kuliste, do 12 mm średnicy, bardzo szczeciniaste, w kolorze czerwonego winna.
Występowanie
Rhipsalis pilocarpa występuje w Brazylii: południowe Minas Gerais, (Rio Preto), południowe Espirito Santo (Domingos Martins), północno-zachodnie Rio de Janeiro, południowe Sao Paulo i wschodnia Parana. Jest tam podobno bardzo rzadkim okazem, znanym tylko z ośmiu stanowisk w całym swoim zasięgu.
Rośnie w tropikalnych lasach deszczowych na gałęziach drzew, na wysokości od 500 do 900 m n.p.m.
Uprawa
Roślina doniczkowa
Rhipsalis pilocarpa należy do jednych z łatwiejszych w uprawie kaktusów epifitycznych i toleruje zaniedbania. Te leśne kaktusy są zwykle długowieczne.
Światło: jak wszystkie Rhipsalisy preferuje półcień. Ekspozycja na popołudniowe słońce może spalić liście, zżółknąć lub doprowadzić do plamienia. Jednak bez wystarczającej ilości światła słonecznego nie zakwitną, a ich wzrost może być zahamowany. Najlepiej radzi sobie w porannym słońcu i pełnym cieniu po południu. Ponieważ są one powszechnie uprawiane w pomieszczeniach, należy zwrócić uwagę na umieszczenie roślin. Powinny być oddalone co najmniej 50 cm od okien, przez które wpada słońce w południe lub po południu, natomiast szyby w oknach mogą zwielokrotniać ciepło promieni słonecznych, powodując spalenie liści.
Podlewanie latem wymaga obfitego podlewania (więcej niż inne kaktusy), ale pozwól glebie lekko wyschnąć pomiędzy kolejnymi podlewaniami, ale nie należy dopuszczać do jej całkowitego wyschnięcia. Rhipsalisy nie są odporne na suszę, dlatego konieczne jest regularne podlewanie. Jednak nadmierne podlewanie może powodować słabe łodygi i zgniłe korzenie. Trzeba je podlewać częściej niż raz w tygodniu.
Tolerancja na mróz: nie jest odporne na mróz, temperatura minimalna w okresie spoczynku 5-8°C. Rośliny te obficie kwitną, jeśli rosną w równej, wysokiej temperaturze, ale znacznie mniej, jeśli temperatura waha się między 5°C a 18°C. Łatwo upuszczają pąki, jeśli są przenoszone. Po utworzeniu pąków kwiatowych nie należy przestawiać rośliny, ponieważ niewielkie zmiany środowiska mogą spowodować opadanie pąków.
Podłoże: zwykle nie są zbyt wybredne co do rodzaju gleby, ale ze względu na ich epifityczny charakter zaleca się ich uprawę w dobrze przepuszczalnej mieszance glebowej, w większości złożonej z materiału organicznego, takiego jak torf czy torfowiec. Ten typ gleby byłby normalnie używany do uprawy orchidei, bromeli lub innych roślin epifitycznych.
W Polsce, takie, naprawdę duże, zwisające okazy ripsalisów można podziwiać w szklarni i/lub w ogrodzie botanicznym.
inne Rhipsalisy: