Wygląd
Selenicereus grandiflorus rośnie wpinając się lub płożąc. W naturze wspina się na drzewa za pomocą korzeni czepnych. W hodowli można go „wyszkolić” do wspinania się po kratach.
Pędy są grube, wężowate, rozłożyste lub zwisające o długości do 5 m i średnicy od 1 do 2,5 cm.
Żebra są niskie, jest ich 4-11.
Areole na pędach nie są podniesione i bez licznych włosów.
Cierni jest 6-18, są białawe do brązowawych, mają kształt włosia lub czasami cienkich igiełek. Osiągają długość 0,45-1,5 cm i później odpadają.
Kwiaty są pachnące o zniewalającym, słodkim, waniliowym zapachu, mają do 30 cm długości i osiągają tę samą średnicę. Ich zewnętrzne wypustki są żółte do brązowawych i wąskie, natomiast wewnętrzne białe i szersze.
Owoce są kuliste do jajowatych, koloru różowego do purpurowego o długości 8 cm.
Występowanie
Selenicereus grandiflorus występuje w Wielkich Antylach (Kuba, Kajmany, Puerto Rico, Jamajka i Haiti), Meksyku, Gwatemali, Belize, Hondurasie, Nikaragui jak również w południowo-wschodnich stanach USA.
W krajach tropikalnych ten piękny kaktus jest powszechnie uprawiany na zewnątrz, ze względu na efektowne, pachnące kwiaty i od czasu do czasu ucieka z uprawy i zostaje naturalizowany w suchych zaroślach.
Uprawa
Roślina doniczkowa
Selenicereus grandiflorus jest uprawiany jako roślina ozdobna ze względu na piękne nocne kwiaty i niezwykłe łodygi. Jest to łatwa, szybko rosnąca roślina epifitowa. Najczęściej uprawiana jako roślina domowa (w doniczkach i wiszących koszach).
Światło: najlepiej rośnie w półcieniu, ale toleruje też pełne słońce. Dodatkowe światło wczesną wiosną pobudzi pączkowanie.
Podlewanie latem należy podlewać regularnie i pozwolić roślinie całkowicie wyschnąć pomiędzy kolejnymi podlewaniami. Jest dość odporny na suszę, ale nie powinien całkowicie wyschnąć, w przeciwnym razie zmieni kolor na fioletowo-brązowy i będzie wyglądać nieestetycznie. Posiada również korzenie przybyszowe, które pochłaniają wilgoć z otoczenia, a jeśli gleba jest zbyt sucha, sięgają po tyle wilgoci z powietrza, ile potrzebują. Więc nie należy ich przycinać.
Tolerancja na mróz: nie jest odporny na mróz i zimą nie powinien być trzymany w temperaturze poniżej 5°C.
Podłoże: zwykle nie jest zbyt wybredny co do rodzaju gleby, ale ze względu na jego epifityczny charakter zaleca się uprawę w dobrze przepuszczalnej mieszance glebowej, w większości złożonej z materiału organicznego, takiego jak torf czy torfowiec. Ten typ gleby byłby normalnie używany do uprawy orchidei, bromeli lub innych roślin epifitycznych.
W Polsce, ze względu na klimat, duże okazy kaktusów można podziwiać w szklarni i/lub w ogrodzie botanicznym. Jednakże tam kwiatów Selenicereusa w pełnej krasie raczej nie zobaczymy, bo kwitnie tylko nocą.
inne Selenicereusy: