Selenicereus anthonyanus

Selenicereus anthonyanus (Alexander) DRHunt – to wieloletnia roślina pnąca i zwisająca. Łodygi są płaskie, jak Epiphyllum, ale z naprzemiennymi występami po każdej stronie. Pędy mogą dorastać do 50 cm lub więcej i często opadają w dół. W hodowli bardzo trudno kwitnie, ale przy odrobinie szczęścia rezultaty są spektakularne, kwitnące nocą kwiaty mają białe, różowe i czerwone płatki.

Rodzina: kaktusowate Cactaceae, plemię: Hylocereeae, rodzaj: Selenicereus

Wygląd

Pędy są jasnozielone do żółtawozielonego, gładkie do 1 m długości lub więcej, 7-15 cm szerokości, nieco zwężające się i zaokrąglone wierzchołkowo, płaskie z nielicznymi korzeniami powietrznymi i głęboko klapowany, płaty długości 2,5-4,5 cm, 1-1,6 cm szerokości, zaokrąglone na wierzchołku. Gałęzie rosną w klastrach w odstępach wzdłuż łodygi.
Areole są małe, zagłębione w zatokach w pobliżu nerwu centralnego.
Ciernie są 3, krótkie.

Kwiaty są pachnące mają od 10 do 12 centymetrów długości i od 15 do 17 cm średnicy. Zewnętrzne wypustki są fioletowe i rozłożone lub wygięte do tyłu. Wewnętrzne wypustki wznoszą się, kremowo-żółte w kierunku gardła. Zalążnia pokryta jest licznymi, małymi guzkami z oliwkowo-zielonymi przylistkami o długości 1–2 mm, ich kątowniki pokryte szarą wełną, szarobrązowym włosiem i grubymi, jasnobrązowymi cierniami o długości 1–3 mm. Kwitnie jednak tylko raz w roku i tylko przez jedną noc późną wiosną lub wczesnym latem.
Owoce są ciemnozielone lub czasem lekko czerwonawe, kuliste lub jajowate i mają do 6 cm długości. Są gęsto pokryte ciernistymi otoczkami, które odpadają, gdy są dojrzałe.

Występowanie
Selenicereus anthonyanus występuje w południowym Meksyku, w stanach Chiapas, Oaxaca, Tabasco i Veracruz, na wysokości 180–500 m n.p.m.

Uprawa

Roślina doniczkowa
Selenicereus anthonyanus jest uprawiany jako roślina ozdobna ze względu na piękne nocne kwiaty i niezwykłe łodygi. Jest to łatwa, szybko rosnąca roślina epifitowa. Najczęściej uprawiana jako roślina domowa (w doniczkach i wiszących koszach).
Światło: najlepiej rośnie w półcieniu, ale toleruje też pełne słońce. Dodatkowe światło wczesną wiosną pobudzi pączkowanie.
Podlewanie latem należy podlewać regularnie i pozwolić roślinie całkowicie wyschnąć pomiędzy kolejnymi podlewaniami. Jest dość odporny na suszę, ale nie powinien całkowicie wyschnąć, w przeciwnym razie zmieni kolor na fioletowo-brązowy i będzie wyglądać nieestetycznie. Posiada również korzenie przybyszowe, które pochłaniają wilgoć z otoczenia, a jeśli gleba jest zbyt sucha, sięgają po tyle wilgoci z powietrza, ile potrzebują. Więc nie należy ich przycinać.
Tolerancja na mróz: nie jest odporny na mróz i zimą nie powinien być trzymany w temperaturze poniżej 5°C.
Podłoże: zwykle nie jest zbyt wybredny co do rodzaju gleby, ale ze względu na jego epifityczny charakter zaleca się uprawę w dobrze przepuszczalnej mieszance glebowej, w większości złożonej z materiału organicznego, takiego jak torf czy torfowiec. Ten typ gleby byłby normalnie używany do uprawy orchidei, bromeli lub innych roślin epifitycznych.
W Polsce, ze względu na klimat, duże okazy kaktusów można podziwiać w szklarni i/lub w ogrodzie botanicznym. Jednakże tam kwiatów Selenicereusa w pełnej krasie raczej nie zobaczymy, bo kwitnie tylko nocą.