
Kormoran zwyczajny, kormoran, kormoran czarny (Phalacrocorax carbo) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny kormoranów.
Typ: strunowce Chordata, podtyp: kręgowce Vertebrata, gromada: ptaki Aves, rząd: głuptakowe Suliformes, rodzina: kormorany Phalacrocoracidae, rodzaj: Phalacrocorax
Biologia i występowanie
Kormoran zwyczajny jest dużym ptakiem, z kanciastą potylicą, dużą, grubą szyją oraz z masywnym, hakowato zakończonym dziobem. Jego głos jest przenikliwym krakaniem. Ma cztery palce spięte błoną. Dorosłe osobniki są czarne z błękitno-zielonkawym połyskiem na ciele, skrzydła mają brązowe ubarwienie z czarnym łuskowaniem. Na nagiej skórze wokół dzioba ma charakterystyczną żółć otoczoną bielą. U młodych biel na środku gardła, piersi i brzucha. Samce są większe od samic, a po za tym brak widocznego dymorfizmu płciowego. Wiek u niego można rozpoznać po jego źrenicy, u młodego jest brązowa, a u dorosłego zielona.
Zachowanie
Kormoran zwyczajny gnieździ się kolonijnie. Miejscami które wybiera na gniazdowanie są drzewa nad jeziorami, szuwary, bądź półki nadmorskich klifów. Gniazdując na drzewach kormoran zwyczajny powoduje znaczne ich uszkodzenia, doprowadzając je nawet do śmierci.
Kormorany, jak większość ptaków, posiadają gruczoł kuprowy, ale jego wydzielina nie daje piórom wodoodporności, jak ma to miejsce u innych ptaków wodnych, i po wyjściu na ląd kormorany muszą długo suszyć pióra. Przyjmują wtedy charakterystyczną pozycję z częściowo rozpostartymi skrzydłami. Gdy pływa na wodzie, zanurza głęboko ciało, a głowę i szyję zadziera wysoko do góry. W locie sylwetka kormorana przypomina krzyż od wyciągniętej szyi i ogona.
Dietę kormorana zwyczajnego stanowią głównie nieduże ryby, które zdobywa nurkując, zdobywa je nurkując.
Rozmnażanie
Kormoran zwyczajny buduje gniazda wśród skał na wybrzeżu są kopczykiem patyków oraz traw morskich. Z kolei gniazda na ziemi budowane są przez samice, z patyków oraz gałęzi, wysłane trawą, liśćmi, roślinami wodnymi przyniesionymi przez samca. Lęgi rozpoczynają się w kwietniu, a w sierpniu młode opuszczają kolonie. Samica raz w roku składa od 2 do 6, zwykle 3-4 jaj o barwie niebieskawej. Wysiaduje je 27-31 dni. Młode wykluwają się nagie, ślepe i spędzają ok 50 dni w gnieździe a drugie tyle są dokarmiane przez rodziców poza gniazdem. Po okresie ok. dwóch miesięcy młode zaczynają latać. Dojrzałość płciową osiągają w trzecim roku życia.
Siedlisko
Kormoran zwyczajny jest silnie związany z wodami, w związku z rodzajem preferowanego pokarmu. Wybiera płytkie, zarówno słodkie jak i słone zbiorniki wodne, obfitujące w ryby, jak również bogate w ryby duże rzeki i morskie wybrzeża.
Występowanie
Sześć podgatunków kormorana zwyczajnego zasiedla niemal cały świat (oprócz Ameryki Południowej i Antarktydy). Północne populacje są wędrowne.
W Polsce nieliczny ptak lęgowy w całej nizinnej części kraju (lokalnie bardziej liczny). Występuje tu podgatunek P. carbo sinensis, jednak zimą pojawiają się osobniki z podgatunku P. carbo carbo.
Ochrona
IUCN uznaje koronnika szarego za gatunek zagrożony wyginięciem od 2012 roku (stan w 2021). Wcześniej, w 2009, otrzymał rangę narażonego, a jeszcze wcześniej (od 1988 roku) był uznawany za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). W 2014 roku liczebność światowej populacji szacowano na 26 500 – 33 500 osobników.