Żagnica sina

Biologia i występowanie

Żagnica sina jest jedną z największych przedstawicielek swego rodzaju, a jednocześnie jedną z największych rodzimych ważek w ogóle. Długość jej ciała sięga 7,5 cm, zaś rozpiętość jej skrzydeł dochodzi do 11 cm. Jej ciało ma mocną budowę, choć odwłok jest jednocześnie stosunkowo smukły. Na głowie dwoje dużych, złożonych oczu i krótkie czułki. Na czarnym tułowiu dwa szerokie paski na segmentach brzusznych. Świeżo po przeobrażeniu się w dorosłego osobnika, przedstawiciele obu płci mają bardzo zbliżone ubarwienie, w którym największą uwagę przykuwa ciemno zabarwiony odwłok, z licznymi, blado-niebieskimi plamkami. U samiczek szybko jednak nabierają zielonej barwy, zaś sam odwłok przybiera brązowy kolor. Samce z kolei stają się w dużej mierze czarne, zaś plamki na odwłoku tylko częściowo zmieniają barwę na zieloną, reszta bowiem pozostaje niebieska (choć takie plamki, są dużo jaskrawsze, niż u młodych osobników).

Zachowanie
Żagnica sina jest mało wybredna pod względem wyboru wód, w których mają rozwijać się jej larwy, to też można go spotkać w pobliżu najróżniejszych zbiorników wodnych, ale nie tylko. Żagnice mają bowiem zwyczaj oddalać się od nich i to na znaczne odległości, dlatego równie często można je spotkać w lasach, a od czasu do czasu zalatują nawet do miast. Również miłośnicy ogródkowych oczek wodnych mogą liczyć na ich odwiedziny. Pierwsze, dorosłe osobniki można znaleźć już pod koniec czerwca, natomiast ostatnie z nich można obserwować nawet do pierwszych, listopadowych dni, o ile tylko będzie im sprzyjać pogoda.
Żagnice podczas lotu polują na inne, latające owady, przy czym nie są wybredne i łapią praktycznie wszystko, co tylko są wstanie pokonać, a więc wszelkiego rodzaju muchówki, błonkówki (nawet osy i pszczoły), jętki, chruściki czy mniejsze motyle. Swoje ofiary chwytają odnóżami, po czym pożerają je w locie (jedynie przy bardzo dużej zdobyczy decydują się na chwilę przysiąść). 

Rozmnażanie
Kopulacja samca z samicą rozpoczyna się w locie, choć szybko przenosi się na stabilny grunt, zwykle na jakąś ustronną gałąź lub łodygę i trwa od 1 do 2 godzin. Samica przy pomocy pokładełka, składa jajeczka, które umieszcza w drewnie, mchu, lub w większych fragmentach roślin pływających po powierzchni wody. Z jajeczek, które wcześniej zimowały, pojawiają się pierwsze, wiosenne larwy. Choć początkowo są bardzo małe, szybko rosną, przechodząc w międzyczasie aż 10 wylinek. Najczęściej przebywają wśród podwodnej roślinności lub na dnie zbiornika, gdzie prowadzą rzecz jasna drapieżny tryb życia. Polują na różne wodne stworzenia, młode na ten przykład zaczynają od drobnych skorupiaków i larw owadów (np. ochotek i komarów). Larwy znoszą krótkotrwałe susze zakopując się w wilgotnych warstwach dna lub w zalegających je warstwach liści. Pod koniec rozwoju, larwa osiąga około 4 cm i wtedy też opuszcza wodę, najczęściej wspinając się na jakąś łodygę, albo wystającą z wody trzcinę i na niej też przeobraża się w dorosłego osobnika.

Siedlisko
Żagnica sina przebywa wśród gęstej roślinności w pobliżu małych zbiorników wody stojącej, nierzadko przy oczkach wodnych.

Występowanie
Żagnica sina występuje w Europie (z wyjątkiem kilku obszarów Europy Północnej), w północnej Afryce, na Bliskim Wschodzie i w zachodniej Azji, aż po Syberię.
Na terenie Polski jest spotykana w całym kraju, również w górach, gdzie notowano ją do wysokości 1226 m n.p.m.