Biologia i występowanie
Zachowanie
Szafranka czerwona podobne są drapieżnikami atakującymi z zasadzek, czekającymi na to, aż ofiara przeleci obok, wtedy poluje na nią. Są terytorialne na wodach lęgowych, często próbując przegonić znacznie większe ważki. Ma nawyk wielokrotnego powracania do nasłonecznionego miejsca, co pozwala łatwo przewidzieć, gdzie wylądują.
Rozmnażanie
Kopulacja szafranek czerwonych odbywa się w locie. Samiec przytrzymuje samicę za pomocą przydatków analnych podczas lotu nad wodą. Samica jaja zrzuca na rośliny zanurzone w wodzie np. włosienicznik, czyli jaskier wodny. Z jaj wykluwają się larwy, które spędzają rok pod wodą, polując na drobne organizmy wodne. Następnie wydostają się z wody i przeobrażają w osobniki dorosłe, czyli imagines. Dorosłe osobniki możemy obserwować od czerwca do października.
Siedlisko
Szafranka czerwona jest gatunkiem termofilnym, w polskich warunkach zasiedla płytkie zbiorniki o mocno nagrzewającej się wodzie, głównie antropogeniczne po piaskowniach lub żwirowniach oraz piaszczyste starorzecza.
Występowanie
Szafranka czerwona jest gatunkiem o zsięgu afrotropikalno-zachodniopalearktycznym, uznawany za element ogólnośródziemnomorski. Zasiedla Afrykę, region śródziemnomorski i ciepłe obszary zachodniej Azji. W Europie sięga do mniej więcej 53° szerokości geograficznej północnej. Na granicy zasięgu często tworzy efemeryczne populacje, które utrzymują się przez różny czas, zależnie od warunków klimatycznych. W Polsce stwierdzana regularnie w części południowej kraju.
