Szablak krwisty

Biologia i występowanie

Przeciętna długość ciała szablaka krwistego wynosi od 3,4 do 3,6 cm, a rozpiętość skrzydeł może dochodzić do 6 cm. Szablaki krwiste są trochę mniejsze od siostrzanego gatunku – szablaków podobnych. Dorosłe samce szablaka krwistego mają wyraźnie czerwony odwłok oraz głowę i brązowo-czerwony tułów. Samice oraz młode osobniki są mniejsze, a ich odwłok ma złoto-żółte zabarwienie z czarnymi plamkami. Spodnia część odwłoku samice jest biała. Przydatki analne u samca są ciemnoczerwone i duże u dojrzałych osobników, natomiast u młodych ważek mają żółte zabarwienie i są mniejsze. Głowa jest bardzo dobrze wykształcona i ma dużą ruchliwość. Oczy są duże, o złożonej budowie, składają się w wielu tysięcy ommatidiów. Różne są też kolory oczu, u samicy są brązowo-zielone, a samca czerwono-brązowe. Każde oko ma także trzy przyoczka. Czułki są krótkie, składają się z kilku segmentów i mają na sobie szczecinki. Mają aparat gębowy typu gryzącego o mocnej konstrukcji. Tułów jest szeroki i dobrze rozwinięty. U obu płci odnóża są jednolicie czarne, co pozwala odróżnić szablaka krwistego od innych gatunków z rodzaju Sympetrum (szablak podobny i szablak zwyczajny mają na odnóżach żółte paski). Na skrzydłach szablaka krwistego widoczna jest brązowa pterostygma, czyli znamię na przedniej krawędzi skrzydła. Podstawy skrzydeł mają pomarańczowy kolor. Odwłok zbudowany jest z dziesięciu segmentów i ma wyraźnie zaznaczone przewężenie w okolicy segmentu trzeciego i czwartego. Posiadają dwie pary żyłkowatych skrzydeł. Tylne skrzydło zazwyczaj składa się z czterech, maksymalnie pięciu, komórek.

Zachowanie
Dorosłe szablaki krwiste spędzają większość dnia przyczajona na roślinach nadbrzeżnych, skąd mogą łatwo wypatrzyć zdobycz. Są gatunkiem drapieżnym, żywią się niewielkimi owadami (między innymi muchami i komarami) oraz pajęczakami. Często polują na latające owady, łapiąc je za pomocą sztywnych szczecinek na odnóżach. Potrafią doskonale latać oraz „zastygać” w powietrzu. Jest to tak zwany lot wiszący, kiedy owad unosi się w powietrzu, nie wykonując ruchów względem ziemi.

Rozmnażanie
Kopulacja szablaków krwistych zachodzi w powietrzu. Samiec przytrzymuje samicę za pomocą przydatków analnych podczas lotu nad wodą. Samica zrzuca jaja bezpośrednio na trawę, rośliny nadbrzeżne lub do wody. Samiec często lata wtedy w pobliżu i pilnuje oraz chroni samicę, przeganiając inne samce. Z jaj wykluwają się larwy, które spędzają rok pod wodą, polując na drobne organizmy wodne. Następnie wydostają się z wody i przeobrażają w osobniki dorosłe, czyli imagines. Dorosłe osobniki możemy obserwować od czerwca do października.

Siedlisko
Naturalnym siedliskiem szablaków krwistych są zbiorniki wodne, zarośla wzdłuż wolno płynących rzek i tereny zalewowe. Może się rozmnażać nawet w zbiornikach okresowych. Unika jedynie wód szybko płynących i kwaśnych.

Występowanie
Szablak krwisty występuje w klimacie umiarkowanym. Można go spotkać w całej Europie i zachodnich obszarach Azji. Zasięg występowania tego gatunku rozciąga się na wschodniej granicy do Syberii, a na południowej do Sahary. Szczególnie duże populacje mają siedliska w Niemczech, Czechach, Polsce, Rosji, Francji, Belgii, Bośni i Hercegowinie, Wielkiej Brytanii, Słowacji, Hiszpanii, Szwajcarii, Monako i Czarnogórze. Występuje także w krajach skandynawskich, takich jak Norwegia, Szwecja oraz Dania (z wyjątkiem części wysuniętej najbardziej na północ).
W Polsce jest gatunkiem pospolitym występującym na terenie całego kraju.