Paw indyjski

Biologia i występowanie

Paw indyjski jest dużym ptakiem grzebiącym z rodziny kurowatych. Długość ciała samca wynosi 180–230 cm, samicy 90–100 cm. U samca na ogon przypada 40–45 cm, na cały wachlarz przypada 140–160 cm, natomiast długość skrzydła wynosi 44–50 cm u samca i 40–42 u samicy. Masa ciała samców dochodzi do 4,1–5,4 kg, a samic – 2,7–3,8 kg. U pawi występuje dymorfizm płciowy. Samiec jest bardzo barwny. Głowa i szyja oraz pierś i brzuch błękitne, z metalicznym niebieskawym połyskiem, na głowie czub z piór tworzący koronę, grzbiet zielony z metalicznym połyskiem, skrzydła brązowe zależnie od mutacji z czarnymi prążkami. Właściwy ogon stosunkowo krótki, biało-brązowy. To co nazywa się „pawim ogonem” to w rzeczywistości tren utworzony przez wydłużone pióra pokryw nadogonowych. Na końcówce brązowozielonych piór znajdują się „pawie oka”, na które składają się koncentryczne kręgi: czarny, niebieski, płowy i żółty. Samice mają wierzch ciała brązowawy, spód jasny. Nie posiadają również trenu, mają natomiast koronę na głowie.

Zachowanie
Pawie tworzą haremy, w których na jednego samca przypada 2 do 5 samic.
Są wszystkożerne, zjadają nasiona jak i zwierzęta, zarówno bezkręgowce jak i drobne kręgowce, w tym jadowite węże. W Indiach traktowany z sympatią, jako tępiciel węży i skorpionów, oraz ze względu na czujność – na widok drapieżnika (np. tygrysa) wszczyna głośny alarm.
Paw był jedym z najwcześniej udomowionych ptaków ozdobnych – znany był już w starożytnym Egipcie. W Polsce był i jest chlubą pałaców i dworów, a pióra są ozdobą ludowych czapek krakowskich.
W hodowli powstało wiele odmian, jak np. odmiana biała (forma albinotyczna, białe zarówno koguty jak i kury), czy odmiana czarnoskrzydła.

Rozmnażanie
W południowych Indiach i w Sri Lance okres lęgowy pawiu trwa od stycznia do kwietnia. W całym zasięgu występowania sezon lęgowy zmienny, zdaje się zależeć od występowania pory deszczowej. Gniazdo stanowi wydrapany w ziemi dołek wyściełany mchem i korzonkami. W zniesieniu 5–6 jaj o skorupce barwy biało-oliwkowej. Jaja wysiadywane są przez 29–30 dni. Młode po wykluciu są w pełni opierzone, po około 10 dniach życia uzyskują zdolność lotu. Pawie indyjskie na wolności mogą dożywać do 25 lat, przeważnie przeżywają jednak około 20.

Siedlisko
Środowiskiem życia pawi są otwarte lasy z drzewami zrzucającymi liście. W północnych Indiach najchętniej zamieszkują otwarte lasy z głożyną (Zizyphus) w podszycie. Odnotowywane były na wysokości 0–2000 m n.p.m., najczęściej 900–1200 m n.p.m.

Występowanie
Pawie indyjskie naturze zamieszkują Pakistan na wschód od Indusu na wschód przez większość Indii (na południe od Himalajów), południowy Nepal i południowy Bhutan po Sri Lankę (możliwe, że występuje nadal w Bangladeszu). Introdukowany został do wielu miejsc na świecie, w tym na Andamany, Stany Zjednoczone, Hawaje, Karaiby, do RPA, Japonii, na Nową Kaledonię, Nową Zelandię i do Australii.