Pasikonik zielony

Biologia i występowanie

Pasikonik zielony ma do 40 mm długości i skrzydłach o rozpiętości do 90 mm, wystających daleko za odwłok. Posiada dużą głowę, oczy złożone, aczułki długie i cienkie. Aparat gębowy typu gryzącego, żuwaczki ostre i bardzo silne, zdolne do przecięcia ludzkiej skóry. Czułki bardzo długie, często dłuższe od reszty ciała. Na grzbiecie (przedpleczu) znajduje się ciemnobrązowy pas. Tylne odnóża skoczne, dobrze umięśnione. Pozostałe odnóża wyposażone w kolce służące do obrony i przytrzymywania ofiary. Dymorfizm płciowy wyraźny, samice są nieco większe od samców i posiadają charakterystyczne długie pokładełko.

Zachowanie
Pasikonik zielony pospolicie występuje wśród wysokiej trawy. To drapieżnik, który poluje na mniejsze owady i pajęczaki. Okazjonalnie uzupełnia dietę o liście i miękkie części roślin. Dobrze wspina się i skacze. Dorosłe osobniki sprawnie latają.

Rozmnażanie
Pasikonik zielony przechodzi przeobrażenie niezupełne. Do rozrodu przystępuje w lecie. Jaja pasikonika zielonego są szare, podłużne, długości około centymetra. Samica za pomocą pokładełka składa jaja do ziemi. Samica może złożyć pojedynczo lub w kupkach od 70 do 100 jaj. W Polsce zimują jaja. W następnym roku, w kwietniu, pojawiają się nimfy, żyjące początkowo na niskiej roślinności. Młodsze stadia zawsze zielone, imago mogą ponadto przybierać barwę żółtą lub żółto-zieloną. Osobniki dorosłe występują od lipca do października, owady te nie są przystosowane do hodowli w licznych grupach.

Siedlisko
Pasikonik zielony występuje na otwartych przestrzeniach łąk, pól, pastwisk, stepów i w ogrodach. Przebywa w krzewach i na drzewach.

Występowanie
Pasikonik zielony zamieszkuje klimat umiarkowany i ciepły od Europy Zachodniej po środkową Azję. W Europie zasięg występowania pasikonika na północ sięga południowej Wielkiej Brytanii i południa Skandynawii, na południu najdalej zamieszkuje północną Afrykę i Bliski Wschód.