Mewa śmieszka, śmieszka (Chroicocephalus ridibundus) to gatunek wędrownego ptaka wodnego z rodziny mewowatych.
Typ: strunowce Chordata, podtyp: kręgowce Vertebrata, gromada: ptaki Aves, rząd: siewkowe Charadriiformes, rodzina: mewowate Laridae, podrodzina: mewy Larinae, rodzaj: Chroicocephalus
Biologia i występowanie
Mewa śmieszka jest najpowszechniejsza z małych mew. Nie ma dymorfizmu płciowego, ale zmienia się ich umaszczenie w okresie godowym. W szacie godowej od marca do sierpnia, a nawet listopada, łatwa do rozpoznania – głowa brązowoczarna, szyja, spód ciała i ogon białe, a grzbiet i skrzydła popielate. Końce lotek czarne, a nogi i dziób czerwone. Wokół oczu mały, wąski, biały pasek, przerwany z przodu. Natomiast w szacie spoczynkowej głowa jest biała, a w okolicy pokrywy usznej szara plama, a dziób z czarnym końcem. Osobniki młode mają wierzch ciała brązowy, a na końcu ogona szeroka, wyraźnie odgraniczona czarna pręga, głowa również biała. Nogi i dziób pomarańczowobrązowe. Pod koniec pierwszego roku życia ciemna plama z okolic ucha znika z wierzchu głowy. Szatę dorosłych osobników osiągają w drugim roku życia.
Zachowanie
Mewa śmieszka szuka pokarmu w dzień nad zbiornikami wodnymi, na łąkach i niedawno zaoranych polach, wysypiskach śmieci, portach i w centrach miast. Choć uważa się, że je głównie ryby, to robi to sporadycznie (są to głównie osobniki słabe, zdechłe lub chore), bo nie jest na tyle zwinna i szybka, by polować na ryby. Nie nurkuje, bo jest za lekka, by zanurzyć się w wodzie (głowę zanurza niewiele dalej niż na długość szyi).
jej pożywieniem są wodne i lądowe bezkręgowce, małe ryby oraz małe kręgowce lądowe, również padlina. Dietę uzupełnia nasionami i owocami.
Rozmnażanie
Mewy śmieszki mają jeden lęg w roku, który odbywa się w maju. Gniazdo zakłada na piaszczystym brzegu, w trzcinach lub pływających kępach roślinności wodnej na zarośniętych brzegach jezior. Czasami tworzą kolonie liczące od kilkudziesięciu do kilku tysięcy par. Mewa znosi 2-3 jaj, które wysiaduje ok 23 dni. Pisklęta są zagniazdownikami, lecz nie opuszczają okolic gniazda. Młode w puchu są rudobrązowe z czarnymi plamami na bokach i grzbiecie. Zdolność do lotu uzyskują po 5 tygodniach. We wrześniu młode ptaki zmieniają pióra na szyi, głowie i tułowiu i stają się jaśniejsze. Zwłaszcza populacje północne i wschodnie, od lipca zaczynają odlatywać, zaraz gdy opuszczają gniazda. Dojrzałość płciową osiągają w wieku 2 lat.
Najdłużej żyjąca śmieszka, której wiek określony był dzięki posiadanej przez nią obrączce, miała 32 lata.
Siedlisko
Mewy śmieszki występują na wodach śródlądowych, a poza okresem lęgowym przebywają również na morskich wybrzeżach. Na nizinach na stawach pojawiają się pod koniec zimy zaraz po stopieniu lodu. Oprócz tego spotkać ją można na bagnach, starorzeczach, osadnikach, żwirowiskach, małych, porośniętych wyspach i deltach rzecznych, a czasami także na polach uprawnych.
Występowanie
Teren występowania mewy śmieszki obejmuje Eurazję oraz sporadycznie przebywa na wschodnim wybrzeżu Ameryki Północnej. Zimuje w Europie, Azji i w Afryce.
Ochrona
W Polsce ta mewa podlega ścisłej ochronie gatunkowej, na Czerwonej liście ptaków Polski śmieszka sklasyfikowana została jako gatunek najmniejszej troski (LC).
Liczebność populacji lęgowej na terenie kraju w latach 2013–2018 szacowano na 90–100 tysięcy par, zaś populacji zimującej na co najmniej 13,0–19,4 tysięcy osobników. W latach 2007–2018 populacja lęgowa zmniejszyła się o około 32%.