Dyląż garbarz

Biologia i występowanie

Dyląż garbarz potrafi osiągnąć od 2 do nawet 4,5 cm, jest dość krępy i mocno zbudowany. Ubarwienie chrząszcza jest zazwyczaj czarne lub ciemnobrunatne z lekko błyszczącymi pokrywami skórzastymi. Posiada charakterystyczne dla kózkowatych długie czułki – inne u samca i samicy. Czułki samicy składają się z 11 członów i są dość cienkie. Czułki samca z kolei są wyraźnie grubsze i składają się z 12 członów. Na pierwszy rzut oka można dostrzec, że samiec dyląża jest mniejszy od samicy. Z przodu głowy ma bardzo silne żuwaczki, które mogą zostać użyte jako broń.

Zachowanie
Dyląże prowadzą w dużej mierze nocny tryb życia i właśnie wtedy najłatwiej je spotkać. Dzień spędzają ukryte w różnych zakamarkach, np. w dziuplach drzew, czy wśród korzeni. Im bliżej nocy tym chrząszcze coraz bardziej się uaktywniają. Już popołudniami wychodzą na pnie drzew i wówczas można je czasami zauważyć (ze względu na rozmiary raczej rzucają się w oczy, chyba, że ukryją się wśród gałęzi).

Rozmnażanie
Rójka dyląży garbarzy odbywa się w czerwcu i lipcu. Samica na złożenie jaj wybiera najczęściej szczeliny kory starych lub martwych drzew i pniaków. Larwy wylęgają się po kilku lub kilkunastu dniach. Larwy barwy białej dorastają długości nawet do 70 mm. Żerują początkowo pod korą a później przenoszą się do szyi korzeniowej i korzeni. Po zakończeniu rozwoju larwy przenoszą się do gleby, gdzie z wiórek drzewnych i cząstek gleby budują kokony, w których następuje przeobrażenie w postać dorosłą.

Siedlisko
Dyląż garbarz zamieszkuje głównie lasy liściaste oraz mieszane, zwłaszcza te, w których można znaleźć stare, schorowane, lub umierające drzewa.

Występowanie
Dyląż garbarz występuje w Europie i Azji, w Polsce jest pospolity.