Daniel zwyczajny

Biologia i występowanie

Daniel jest mniejszy od jelenia szlachetnego. Długość ciała wynosi 130–150 cm, wysokość w kłębie ok. 105 cm. Samce (byki) są wyraźnie większe od samic (łań) i przeciętnie ważą od 65 do 80 kg (nawet do 120 kg), samice 30–50 kg (do 90 kg). Najczęściej występującym wariantem szaty jest rudobrązowe ubarwienie grzbietu z charakterystycznymi białymi plamami. Wzdłuż kręgosłupa biegnie ciemna smuga. Spód ciała jest biały, na zadzie występuje biała plama z ciemnym obrzeżeniem, tzw. lustro. W zimie ubarwienie grzbietu ciała zmienia się na szare, bez plam (tzw. szata zimowa). Samiec posiada poroże, które co roku zrzuca (zwykle w maju), a na jego miejsce wyrasta nowe, w młodym wieku większe, u starszych osobników często słabsze. 

Zachowanie
Daniele żyją w stadach, starsze samce żyją samotnie lub w niewielkich grupach. Pod koniec lata łączą się z grupami samic. Żywią się roślinami zielnymi, młodymi gałązkami drzew i krzewów, a także mchami i porostami – daniele są przy tym mniej wybredne niż jelenie. Żerują też na polach uprawnych. Komunikują się językiem ciała, dźwiękami i zapachami.

Rozmnażanie
Ruja u daniela  trwa od końca października do końca listopada. Samce staczają walki. Jeśli uda im się odpędzić rywali tworzą z samic stadka, którymi się opiekują. Po ciąży trwającej 7 – 8 miesięcy, w czerwcu lub lipcu, samica rodzi 1 (rzadziej 2 -3) młode, które karmi mlekiem do następnej rui. Pierwsze zawiązki poroża pojawiają się u samców już w 7 – 8 miesiącu życia. Samice osiągają dojrzałość płciową po 2 latach. Daniel dożywa wieku 25 lat.

Siedlisko
Daniele potrafią się przystosować do bardzo różnych warunków: od suchych i gorących po zimne i wilgotne. Wykazują duże zdolności adaptacyjne. Preferuje rzadkie lasy i ich obrzeża, czasami wychodzi na żerowanie na podleśne pola uprawne i łąki. W górach występuje na wysokościach do ok. 1000 m n.p.m. Żeruje głównie w nocy.

Występowanie
Naturalnym obszarem jego występowania jest obszar śródziemnomorski (południe Europy, Azja Mniejsza i północna Afryka). Na świecie został z powodzeniem wprowadzony do blisko 40 krajów w różnych regionach, w tym w obydwu Amerykach, Australii i Oceanii.
W Polsce nie jest gatunkiem rodzimym. Został introdukowany po raz pierwszy w XIII wieku na Nizinie Śląskiej. Od XVII wieku był wielokrotnie wprowadzany w wielu regionach kraju. Obecnie występuje głównie w zachodnich regionach Polski (w Lubuskiem, Dolnośląskiem, Śląskiem, środkowej i zachodniej Wielkopolsce); poza tym w Polsce północnej: w Krajnie, na Kujawach, w ziemi chełmińskiej, a także w Kotlinie Sandomierskiej).