1 stycznia 1951 roku w jeden organizm miejski połączono Bielsko – miasto leżące na Śląsku Cieszyńskim, i małopolską Białą Krakowską. W ten formalny sposób powstało jedno miasto Bielsko-Biała złożone z dwóch miast położonych po dwóch stronach rzeki Biała. Każde z tych miast miało swój rynek. Ten z Bielska jest obecnie dalej Rynkiem, natomiast ten z Białej jest teraz placem Wojska Polskiego
Gdzie się znajduje?
Bielsko-Biała jest miastem położonym u stóp Beskidu Małego i Beskidu Śląskiego, nad rzeką Białą. Pełni funkcję głównego ośrodka administracyjnego, przemysłowego, handlowo-usługowego, akademickiego, kulturalnego i turystycznego obszaru śląsko-małopolskiego pogranicza nazywanego często potocznie Podbeskidziem. Stanowi także ważny w skali kraju węzeł drogowy i kolejowy.
Dojazd/dojście
Do Bielska-Białej można dojechać od Katowic, jak i od Krakowa; zarówno samochodem jak i koleją. Bezpośrednie pociągi IC jeżdżą też z Warszawy, Gdańska czy Poznania. Do Rynku, od Dworca Głównego jest nieco ponad kilometr – 15 minut pieszo.
Rynek w Bielsku jest położony na Wzgórzu Miejskim, na którym rozlokowało się średniowieczne miasto Bielsko. Jest to prostokątny, pochylony ku wschodowi plac o wymiarach 80 × 60 m. Z narożników wychodzą po dwie ulice, w kierunku równoleżnikowym i południkowym (płn.-wsch.: Podcienie i Słowackiego, płd.-wsch.: Wzgórze i Schodowa, płd.-zach.: Cieszyńska i Kościelna, płn.-zach.: Celna i Kręta). Kształt placu nie zmienił się od czasów lokacji miasta w początkach XIV wieku, zabudowa zaś pochodzi głównie z XVIII i XIX wieku. Do rejestru zabytków jest wpisany zarówno cały układ urbanistyczny, jak i poszczególne kamienice kamienice przyrynkowe.
Historia
Początki Rynku związane są z lokacją miasta Bielska, która nastąpiła na na prawie niemieckim w początkach XIV wieku (pierwsza pisemna wzmianka pochodzi z 1312). Mierzył 2 × 1,5 sznura, przy czym jeden sznur oznaczał współczesną miarą 43,2 m. Po czterech stronach wytyczono wąskie działki o szerokości 1,5 pręta (6,48 m), na których rozlokowały się domy mieszczan. Układ urbanistyczny z dwiema ulica wychodzącymi pod kątem prostym z każdego narożnika jest typowy dla średniowiecznych miast śląskich. Domniemana lokalizacja pierwszego ratusza miejskiego i innych obiektów użyteczności publicznej na środku rynku jest trudna do potwierdzenia z uwagi na dokonaną w XVI wieku gruntowną niwelację terenu, zachowały się jedynie dwa niewielkie fragmenty murów. Z okresu nowożytnego pochodzą zachowane i wyeksponowane w trakcie ostatniej przebudowy relikty kamiennej studni i budynku w zachodniej części placu utożsamianego z wartownią lub wagą miejską. W trakcie badań archeologicznych odkryty też został drewniany zbiornik wodny z połowy XVI wieku i późniejszy, murowany już, rezerwuar.
Jeszcze w XVIII wieku dominowała zabudowa drewniana, w 1746 na całym Starym Mieście było jedynie 8 domów w całości murowanych, a 12 częściowo. Na współczesny wygląd Rynku największy wpływ miały odbudowy dokonywane po wielkich pożarach miasta w 1808 i 1836. Jakkolwiek forma architektoniczna kamienic ulegała przekształceniom, układ przestrzenny placu pozostawał od średniowiecza w zasadzie niezmienny. Na planie katastralnym z 1836 uchwycony został podział na 32 nieruchomości, współcześnie jest ich 30.
W XIX wieku centrum gospodarcze Bielska zaczęło przenosić się na Dolne Przedmieście, a Rynek stopniowo tracił na znaczenie na rzecz placu Töpferplatzu (plac Garncarski), który obecnie pod nazwą plac Bolesława Chrobrego jest faktycznym centralnym punktem miasta. Ostatnią inwestycją budowlaną i jedyną próbą przeniesienia na Rynek trendów zabudowy „wielkomiejskiej” typowej dla nowszych dzielnic była secesyjna kamienica, wzniesiona w 1912 dla Richarda Bichterlego. Funkcję targową Rynek pełnił do połowy XX wieku. W połowie lat 50. płyta Rynku została przekształcona w skwer. Historyczna nazwa placu została w okresie PRL zmieniona na plac Związku Walki Młodych, w formie „ZWM”.
Na mocy decyzji z 14 marca 1953 cały zespół staromiejski (miasto Bielsko w ramach dawnego historycznego założenia miejskiego o wartości historycznej) został objęty ochroną jako zabytek. W 1960 wpisano do rejestru zabytków większość kamienic przyrynkowych i wpis ten w kolejnych latach uzupełniano, pokrywając stopniowo wszystkie budynki. Niemniej wieloletni brak inwestycji w remonty budynków, zmiana struktury społecznej (mieszkania kwaterunkowe) oraz utrata przez Rynek znaczenia jako placu handlowego po połączeniu Bielska i Białej doprowadziły w drugiej połowie XX wieku do daleko idącej degradacji placu, której symbolicznym zwieńczeniem była katastrofa budowlana w grudniu 1998 – zawalenie się kamienicy nr 4 w zachodniej pierzei.
W 2002 rozpoczęła się realizacja kompleksowego programu rewitalizacji Starego Miasta. Jej pierwszym etapem zakończonym w grudniu 2004 była odbudowa zawalonej kamienicy wraz z przywróceniem całej zachodniej pierzei Rynku podcieni zamurowanych po pożarze z 1808. W latach 2005–2006 przebudowano płytę Rynku przekształconego w okresie PRL w skwer – przywrócono historyczny pomnik św. Jana Nepomucena, wyeksponowano relikty archeologiczne studni i budynku prawdopodobnej wagi miejskiej, a także wybudowano nowoczesną fontannę z rzeźbą Neptuna. W kolejnych latach kontynuowano przede wszystkim remonty konserwatorskie zaniedbanych kamienic, do roku 2022 ukończone były już prawie wszystkie spośród otaczających Rynek. W ślad za rewitalizacją poszła „moda na Starówkę”, znaczące zwiększenie jej popularności wśród mieszkańców i gości jako jednego z centrów życia kulturalnego i rozrywkowego w mieście.
Zabudowa rynku
W centralnej części Rynku znajduje się fontanna z rzeźbą rzymskiego boga mórz Neptuna. Wybiega z niej w kierunku wschodnim sztuczny kanał o długości 15 m, przy zakończeniu którego umieszczono podświetlaną makietę całego placu. W ścianę fontanny wmontowano elektroniczny zegar kwadransowy.
W części południowo-zachodniej znajduje się kopia XIX-wiecznego pomnika św. Jana Nepomucena. Oryginał umieszczono w latach 30. XX wieku w katedrze św. Mikołaja.
Na placu znajdują się dwie ekspozycje archeologiczne: fundamenty prawdopodobnie XVII-wiecznego budynku utożsamianego z wagą miejską (przykryte szkłem pancernym) oraz kamienna studnia z tego samego okresu. Są to relikty dawnej zabudowy Rynku odnalezione w czasie prac archeologicznych w latach 90. XX wieku.
W zabudowie rynku dominują kamienice o skromnych cechach klasycystycznych z końca XVIII i pierwszej połowy XIX wieku. Stoją one na wąskich, prostokątnych działkach siedliskowych, w kilku tylko przypadkach doszło do połączenia dwóch sąsiadujących parcel. Są to murowane budynki jedno- lub dwupiętrowe, zazwyczaj trójosiowe, z przelotowymi sieniami i świetlikami oraz klepkowymi drzwiami, a więc typowe dla niewielkich ośrodków miejskich, jakim było w tamtym czasie Bielsko. Do czasu wielkiego pożaru w 1808 wszystkie posiadały podcienia, które przy odbudowie zamurowano, obecnie zrekonstruowane tylko w pierzei zachodniej. Kilka budynków pochodzi z przełomu XIX i XX wieku wyraźnie odróżniając się stylistycznie od pozostałych.
Kamienica nr 7, na rogu ul. Celnej – w latach 1759–1819 (według innych źródeł do pożaru w 1808) pełniła funkcję ratusza miejskiego, następnie c. k. urzędu celnego (do czego nawiązuje nazwa ulicy Celnej), a w okresie międzywojennym była siedzibą Urzędu Kontroli Skarbowej. Później ratuszem została kamienica nr 9 (w pierzei północnej) – wzniesiona w 1819 jako nowy ratusz; siedzibą magistratu była do 1849 roku, później służyła rozmaitym instytucjom publicznym, m.in. w latach 1906–1941 mieściło się tu muzeum miejskie. Natomiast położona obok niej, kamienica nr 10 – w latach 1851–1903 była siedzibą bielskiego starostwa powiatowego. Kolejna kamienica w pierzei północnej pod nr 11–12 została wzniesiona w 1912 w stylu secesyjnym dla Richarda Bichterlego, którego spadkobiercy prowadzili w niej aż do końca II wojny światowej restaurację „Pilsner-Hof”
Kamienica nr 17, znajdująca w narożu wschodniej pierzei z ul. Podcienie, została przebudowana w 1912 roku dla handlarza szkłem i porcelaną Karla Kupki, w stylu neobarokowym z elementami secesji, wg projektu Ernsta Lindnera.
oraz inne rynki w: Bieruniu, Cieszynie, Czeskim Cieszynie i Częstochowie, Gliwicach, Kazimierzu Dolnym, Kielcach, Lublinie, Lwowie, Oświęcimiu, Poznaniu, Pradze, Pszczynie, Pyskowicach, Suchej Beskidzkiej, Tarnowskich Górach, Toruniu i Toszku