Biologia i występowanie
Świerzbnica polna jest byliną o wzniesionej łodydze, gęsto rozgałęziająca się. Jest cała owłosiona odstającymi włosami, ponadto w dolnej części ma skierowane w dół szczecinki. Wysokość 30-60 (70) cm. Pod ziemią roślina posiada rozgałęzione kłącze.
Liście ułożone naprzeciwległe, pierzastosieczne, szarozielone i gęsto owłosione.
Kwiaty są niebieskofioletowe, czerwonawe lub białe, zebrane w półkuliste koszyczki. Listki okrywy wyrastają gwiaździsto. Szypułka koszyczków i dno kielicha są owłosione. Kwiaty dwupłciowe o średnicy 3-4 cm, jednopłciowe o połowę mniejsze. Jednopłciowe złożone są przeważnie z kwiatów męskich. Kwiaty skrajne w koszyczku są większe od środkowych, ich korona ma 4 łatki różnej wielkości. Na kielichu występuje 8 szczeciniastych ości i 4-ząbkowy kieliszek. Kwitnie od lipca do września, kwiaty są przedprątne, zapylane głównie przez motyle i pszczoły.
SiedliskoŚwierzbnica polna rośnie na obrzeżach lasów, zaroślach, suchych łąkach, wzgórzach i przydrożach. Czasami na polach uprawnych (chwast). Przeważnie na glebach luźnych i gliniastych, roślina wapieniolubna.
Występowanie
Świerzbnica polna pochodzi z Europy oraz części Azji (Zachodnia Syberia, Zakaukazie, Kazachstan). W Europie jest pospolity, w Polsce pospolicie występuje na całym niżu i w niższych położeniach górskich.
Zastosowanie
Roślina lecznicza
Ziele i korzeń zawierają saponiny, alkaloidy, kwas kawowy, garbniki. Dawniej były wykorzystywane w medycynie ludowej.