Grzybienie białe

Biologia i występowanie

Grzybień biały jest rośliną wodną, o grubych, walcowatych kłączach. Liście i kwiaty unoszą się na wodzie.
Liście z długim ogonkiem (w zależności od głębokości wody nawet do 2,5 m), pływają na powierzchni wody. Unoszą się dzięki licznym komorom powietrznym w blaszce liściowej i ogonku oraz za sprawą śluzu wydzielanego przez włoski gęsto pokrywające spód liścia. Śluz ten chroni też liść przed wysychaniem. Liście są skórzaste, duże (do 30 cm średnicy), u nasady głęboko wycięte. Klapy u nasady liścia niemal zawsze są rozchylone. Żyłki drugiego rzędu połączone ze sobą przy brzegu liścia (cecha dobrze widoczna od spodu). Z wierzchu liście są zielone i pokryte woskiem, od dołu mają kolor fioletowy. Młode rośliny, przed rozwinięciem liści pływających, wykształcają delikatne, bladozielone liście o blaszce zwiniętej.

Kwiaty na długich szypułkach, pływające, białe, duże – do 12 cm (rzadko, u odmian uprawnych do 20 cm) średnicy (największe kwiaty wśród roślin dziko występujących w Polsce). Pozbawione są miodników. Kielich jest czterodziałkowy, z działkami od zewnątrz zielonkawymi, od wewnątrz białymi. Płatki korony liczne (do 20), dłuższe od kielicha, ułożone spiralnie i stopniowo przechodzące w liczne pręciki. Pręciki są prawie do połowy swojej długości zrośnięte z zalążnią, mają nitki różnej długości, a ich liczba może dojść do 125. Nitki nawet najbardziej wewnętrznych pręcików nie szersze od pylników. Znamię pojedynczego słupka jest żółte, płaskie, zbudowane z 8-25 promieni. Roślina kwitnie od czerwca do października. Kwiaty otwierają się tylko za dnia (minimalna temperatura konieczna do kwitnienia to 18°C) i są zapylane przez owady, choć występuje też samopylność. Mają delikatny, łagodny zapach i trwałość 3-4 dni. Po przekwitnięciu szypułka kwiatowa skręca się spiralnie wciągając kształtujący się owoc pod powierzchnię wody.
Owoc wielonasienny, jagodopodobny, zielony, z kolistą nasadą. Owoce dojrzewają pod wodą. Po dojrzeniu odpadają od szypułki, przez jakiś czas unoszą się na wodzie, po czym pękają nieregularnie, uwalniając nasiona. Mają one kształt eliptyczny, z niskim żebrem na grzbiecie. Są długości od 4,7 do 5,5 mm i szerokości od 2,4 do 2,8 mm. Łupina nasienna jest gładka, barwy brązowozielonej do brunatnoczerwonej.

Siedlisko
Hydrofit rosnący głównie w płytkich wodach stojących lub wolno płynących, o głębokości nie przekraczającej 2 m i dnie piaszczysto-mulistym lub mulistym, czasami torfowym. Spotkać go można w starorzeczach, stawach, przybrzeżnych strefach jezior, w wodach wolno płynących kanałów i zakolach rzek. Dobrze znosi okresowe wynurzenie. Często występuje w zbiorowiskach z innymi roślinami wodnymi, szczególnie grążelem żółtym – w odróżnieniu od niego jednak wnika też w szuwary, gdzie z innymi roślinami tworzy zespoły roślin wodno-szuwarowych. Masowe występowanie grzybieni w zbiorniku świadczy o zaawansowanym procesie jego wypłycania. Grzybienie produkują duże ilości biomasy, jednak znaczna jej część (liście i kwiaty) ulega szybkiemu rozkładowi. Wspólnie z grążelem żółtym i rdestnicą pływającą jest gatunkiem charakterystycznym dla zbiorników płytkich, zamulonych i chemicznie zasobnych. Geofit – na zimę cała roślina obumiera, zimują tylko kłącza.

Występowanie
Grzybienie białe w stanie dzikim występują w niemal całej Europie aż po Ural i dalej do okolic Czelabińska, na Kaukazie, na Bliskim Wschodzie po Izrael na południu i Iran oraz Kaszmir na wschodzie. Obecny na wyspach Morza Śródziemnego oraz w pasie wybrzeża Afryki północnej. Uprawiany w innych częściach świata o klimacie umiarkowanym, zdziczały w Australii i Nowej Zelandii.
W Polsce pospolity na niżu w naturze, nierzadki także w uprawie; w stawach i oczkach wodnych. W górach jest rzadki. W Sudetach i na Pogórzu Karpackim występuje tylko na pojedynczych stanowiskach, w Karpatach jedyne jego stanowisko zachowało się koło Czarnego Dunajca w Kotlinie Orawsko-Nowotarskiej (weryfikacja w 2002 r.) i jest to najwyżej w Polsce położone jego stanowisko (652 m n.p.m.).

Roślina trująca
Alkaloidy występujące w grzybieniach działają na ośrodkowy układ nerwowy człowieka i zwierząt gospodarskich, porażając korę mózgową.
Roślina pod ochroną
Grzybienie w Polsce trafiły na listę gatunków chronionych wcześnie, bo już w 1957 roku i zostały objęte ochroną częściową. Ówczesna lista gatunków chronionych obejmowała głównie gatunki określane mianem „charyzmatycznych” – łatwo rozpoznawalne, efektowne, budzące przyjemne skojarzenia i pomagające krzewić potrzebę ochrony przyrody. W 1995 roku grzybienie białe (wraz z grzybieniami północnymi) objęto ochroną ścisłą, której gatunek podlegał do 2004 roku. Współcześnie, gdy ochrona gatunkowa stała się bardziej narzędziem praktycznej ochrony przyrody i objęto nią szereg roślin zagrożonych, obniżono status ochronny grzybieni białych i nieprzerwanie od 2004 r. chronione są częściowo. Ochrona prawna dotyczy roślin dziko rosnących na stanowiskach naturalnych (nie podlegają restrykcjom rośliny sadzone w stawach i oczkach wodnych).

Zastosowanie

Roślina lecznicza
Surowiec zielarski: korzeń grzybienia(Radix Nymphaeae) i kwiat grzybienia świeży (Flos Nymphaeae recens).
Działanie lecznicze: wyciągi ze świeżych kwiatów są środkiem nasercowym i uspakajającym. Działają ogólnie uspokajająco, nasennie (z natężeniem zależnym od wrażliwości osobniczej) oraz hamują pobudzenie seksualne. Kłącza używano do pielęgnacji włosów, a z kwiatów produkowano wodę kwiatową. W polskiej medycynie ludowej świeże liście przykładano przy schorzeniach skóry (wrzody, wypryski, róża) oraz przy bólach głowy. Napar z suszonych liści stosowano wewnętrznie przy schorzeniach układu oddechowego. Na kresach wschodnich (przykład pochodzi z Dereszowic nad Prypecią) wywar z korzenia pito przy chorobach macicy, a wywar z kwiatu przy białych upławach.

Roślina jadalna
Niektóre źródła podają, że kłącza są pożywne ze względu na skrobię i jadalne po przegotowaniu, inne źródła ostrzegają przed substancjami toksycznymi, dodając, że prawdopodobnie jadalne są tylko nasiona.
Roślina ogrodowa
Grzybienie białe są uprawiane w stawach i oczkach wodnych. Istnieje wiele odmian uprawnych różniących się wielkością i barwą kwiatów oraz liści. W uprawie częste są kultywary, zwykle odmiany wyselekcjonowane, rzadziej oryginalne. Szczególnie cenione są w uprawie grzybienie o kwiatach barwnych (w różnych odcieniach koloru czerwonego, różowego i żółtego) oraz odmiany o liściach przebarwionych na kolor fioletowoczerwony w całości lub w formie plam. Rośliny o kwiatach fioletowych i niebieskich to mieszańce z gatunkami tropikalnymi, które w warunkach klimatycznych Polski nie są w stanie przetrwać zim.