Chaber łąkowy

Biologia i występowanie

Chaber łąkowy bylina o wysokości od 20 cm do 100 cm. Łodyga pojedyncza lub rozgałęziona, prosto wzniesiona, kanciasta i szorstka.
Liście odziomkowe zebrane w rozetę, pojedyncze, jajowate do lancetowatych, często pierzasto powcinane, ogonkowe. Liście łodygowe siedzące, całobrzegie o zwężonej nasadzie.

Kwiaty zebrane w koszyczki osadzone pojedynczo na szczycie łodyg, o szerokości 2–6 cm. Koszyczek ma okrywę długości 1–2 cm, o jajowatym kształcie. Listki okrywy są okrągławe, całobrzegie, lub grzebieniaste, w kolorze od bladorudego do brunatnego. Kwiaty rurkowate, fioletowopurpurowe, sporadycznie białe. Kwiaty brzeżne większe, płonne z wyraźnie dwuwargową koroną, wewnętrzne obupłciowe. Pręciki pod wpływem dotyku owada wypychają pylniki ku górze, co ułatwia przenoszenie przez nie pyłku. Kwitnie od czerwca do października. Kwiaty są przedprątne, zapylane przez motyle i błonkówki.
Owoce to błyszcząca niełupka, odwrotnie jajowata, długości około 3 mm. Puchu kielichowego brak.

Siedlisko
Chaber łąkowy rośnie na łąkach, pastwiskach, przydrożach, w zaroślach i na obrzeżach lasów. Występuje na glebach gliniastych, średnio próchnicznych.

Występowanie
Rodzimy obszar występowania chabru łąkowego to niemal cała Europa, Afryka Północna (Algieria, Maroko, Tunezja) i obszary Azji o klimacie umiarkowanym (Azja Zachodnia, Syberia, Kaukaz). Jako gatunek zawleczony rozprzestrzenił się także w Ameryce Północnej i w Ameryce Południowej (Argentyna, Chile).
W Polsce jest pospolity na całym obszarze kraju, rośnie na niżu i w górach po regiel górny.

Roślina miododajna