Wygląd
Pędy mają 8-10 cm średnicy, są szaro-zielone do ciemnozielonych, nowy wzrost często z charakterystycznym biało-jaskrawym nalotem w pobliżu wierzchołka.
Żeber jest 5-6 (rzadko do 8 lub nawet 10), bardzo wysokie, rozdzielone szerokimi odstępami, z falistym brzegiem.
Areole oddzielone od siebie co 3-4 cm. Areole kwiatowe są duże i filcowane na brązowo.
Cierni środkowych jest 1-4, szare do brązowawych, długości 2-3 cm.
Cierni bocznych jest 5-8, też są szarawe do brązowawych, promieniujące, długości 1-2 cm.
Kwiaty: pojawiają w pobliżu wierzchołków pędów, są lejkowate, skromne, do 9 cm długości, 7 cm szerokości, wypełnione żółtymi pręcikami. Górne łuski i zewnętrzne segmenty okwiatu o długości 1 cm lub mniejszej, zaokrąglone na wierzchołku. Wewnętrzne segmenty okwiatu są białe lub różowawe, dłuższe i cieńsze niż zewnętrzne. Owocnik z licznymi brązowo filcowanymi areolami. Kwiaty otwierają się od końca lutego do maja, a później jeszcze raz we wrześniu, ponieważ kwitną przez całą dobę, aby wykorzystać zapylacze latające zarówno w dzień, jak i w nocy.
Owoce są wydłużone, czasem prawie dziobowe, o barwie zielonej do czerwonej, mają od 5 do 8 cm długości i osiągają średnicę 5 cm. Miąższ jest czerwony. Owocują od maja do października.
Zastosowania spożywczeStenocereus pruinosus ma kilka zastosowań: jadalne owoce, pasza, żywe ogrodzenia i drewno. Tysiące tych roślin rośnie w intensywnie zarządzanych sadach w Oaxaca i innych częściach Meksyku, ale w wielu miejscach owoce pochodzą z dzikich populacji, jednakże, mimo to zbiory te nie mają wpływu na dzikie populacje. Owoce miały ogromne znaczenie dla rdzennych Indian pustyni Sonora – owoce wielkości piłki do baseballu o niezrównanej słodkości dojrzewają późną wiosną i wczesną jesienią.
Występowanie
Stenocereus pruinosus jest szeroko rozpowszechniony i bardzo obfity w Meksyku w stanach Oaxaca, Puebla i Veracruz (a także Guerrero i Chiapas).
Gatunek jest uprawiany ze względu na jadalne owoce. Rośnie na wysokości od 800 do 1900 m n.p.m.
Uprawa
Roślina doniczkowa
Stenocereus pruinosus jest łatwy w uprawie, ale nie jest odporny na zimno.
Światło: na zewnątrz może być w pełnym słońcu, wewnątrz potrzebuje jasnego światła i trochę bezpośredniego słońca. Ma tendencję do tworzenia wyrazistego, białego nalotu w silnym świetle,, co jednak sprzyja kwitnieniu i intensywnej produkcji cierni.
Podlewanie latem należy podlewać regularnie, ale nie nadmiernie (skłonność do gnicia), natomiast zimą należy utrzymywać roślinę suchą.
Tolerancja na mróz: raczej nie jest odporny na mróz, krótkotrwale jest wytrzymała do 0°C, ale najlepiej jest utrzymywać temperaturę minimalną 8-12°C.
Podłoże: lubi bardzo porowatą żyzną mieszankę do kaktusów, doniczka powinna być z dobrym drenażem.
