Echinocactus grusonii

Echinocactus grusonii Hildm. – należy do rodzaju echinokaktusów, który wraz z pokrewnym rodzajem ferokaktus jest powszechnie określany jako kaktusy beczkowate. Od ferokaktusa różni go przede wszystkim to, że na wierzchołku rozwijają się gęsta, puszysta wełna, z której u dojrzałych roślin wyrastają kwiaty. Może to być szeroki, płaski obszar pokrywający prawie cały wierzchołek rośliny (u E. grusonii i E. platyacanthus) lub bardzo ograniczone i ledwo zauważalne (u E. texensis). Echinocactus grusonii ze względu na tą poduszkę z puszystej wełny i schownymi pod nią cierniami jest nazywany „poduszką teściowej” lub „fotelem teściowej” (i to nie tylko w języku polskim). Gatunek ten został po raz pierwszy opisany przez niemieckiego hodowcę Hermanna Grusona w 1891 roku.

Rodzina: kaktusowate Cactaceae, plemię: Cacteae, rodzaj: echinokaktus Echinocactus

Wygląd

Echinocactus grusonii ma zwykle pojedynczą, wolno rosnącą, kulistą formę, która w okresie dojrzałości stała się wydłużona (beczkowata).
Korpus ma do 90 cm (a nawet do 180 cm) i średnicy 40-80 cm, barwy jasnozielonej, u starszych gatunków wierzchołek intensywnie pokryty wełną.
Żebra: 20-35 ostro zarysowane.
Areole bardzo liczne, gęstniejące przy wierzchołku.
Ciernie środkowe: młode są koloru złotożółtego i ciemnieją z wiekiem. Od 3 do 4 cierni środkowych o długości do 5 cm.
Cierni bocznych jest od 8 do 10 są luźno rozłożone i mają do 7 cm długości.

Kwiaty: są małe, żółte, pojawiają się latem wokół korony rośliny, ale dopiero po około dwudziestu latach. Kwitnie od czerwca do sierpnia.
Owoce są kuliste, nieco wydłużone, zielonkawe, pokryte są białą wełną. Mają od 3 do 5 cm długości i zawierają gładkie, błyszczące brązowe nasiona.

Starsze osobniki z wiekiem przybierają podłużny kształt. Mają również tendencję do pochylania się na południe lub południowy zachód, dzięki czemu ciernie mogą lepiej chronić ciało rośliny przed ostrym pustynnym słońcem. W rzeczywistości podróżnicy pustyni mogą używać tej rośliny jako kompasu.

Występowanie
Echinocactus grusonii występuje w Środkowym Meksyku w dolinie Rio Montezuma (wokół tamy Zimapán, Mesa de Léon), Queretaro. Niedawno odkryto nową subpopulację w San Rafael de las Tablas, Zacatecas, gatunek ten ma zasięg około 4500 km² i występuje w dwóch do czterech miejscach. Kaktus rośnie w skale wulkanicznej na zboczach, na wysokości od 1400 do 1900 m n.p.m.

Uprawa

Roślina doniczkowa
Echinocactus grusonii to roślina dość łatwa w uprawie, ale należy uważać na tzw. mokre korzenie.
Światło: na zewnątrz potrzebują jasnego światła, pełnego słońca lub półcienia latem, jeśli miejsce jest wyjątkowo gorące lub jasne, natomiast wewnątrz potrzebuje jasnego światła i bezpośredniego słońca.
Podlewanie: należy podlewać regularnie podczas cyklu wzrostu estetycznego, roślina ta potrzebuje dużo wody, ale nie należy jej przelewać i trzeba pozwolić glebie wyschnąć między podlewaniami. Należy także unikać zwilżania ciała tej rośliny, gdy jest na słońcu – mokry kaktus w słońcu może powodować oparzenia słoneczne, które mogą prowadzić do blizn, a nawet infekcji grzybiczych. Nie powinna też nigdy woda stać wokół korzeni. Zimą należy trzymać roślinę bez podlewania.
Tolerancja na mróz: toleruje sporadyczne lekkie przymrozki (do -8°C), ale dla pewności lepiej jest aby średnia minimalna temperatura zimą wynosiła 12°C .
Podłoże: lubi bardzo gruboziarnistą mieszankę mineralnych kaktusów z dobrym drenażem, nawet jedna czwarta doniczki może być wypełniona żwirem, aby zapewnić dobry drenaż.
W Polsce, ze względu na klimat, duże okazy kaktusów można podziwiać w szklarni i/lub w ogrodzie botanicznym.