Wygląd
Cephalocereus senilis jest kaktusem wolno rosnącym, zwykle się nierozgałęzia, tylko w niektórych przypadkach u podstawy i rzadko w górnej części.
Pędy są w kolorze zielono-szarym, ale z wiekiem szarzeją. Mają średnicę do 30 cm, a w naturze mogą osiągnąć i przekroczyć 10 m wysokości, czasami nawet do 15 m.
Żeber jest 12-34 o wysokości około 1 cm z niewielkimi wydatnymi guzkami.
Ciernie: 20-30 miękkich szarawobiałych szczecin o długości 6-12 cm, które u starych roślin mogą osiągać i przekraczać 20 cm długości oraz 1-5 mocnych cierni środkowych w kolorze żółtawoszarym, u młodych roślin o długości 1-2 cm, u dorosłych nawet 5 cm.
Areole: są zwarte, gęsto osadzone.
Kwiaty rosną z bocznego pseudocefalia. Kiedy w naturze roślina osiągnie wiek 15-20 lat, na początku na jego boku zaczyna się rozwijać pseudocefalium, które może obejmować cały wierzchołek, utworzone przez włosie, które jest krótsze niż zwykłe i puch bardzo jasnobrązowy gruby 4-8 cm, który jest wskaźnikiem osiągnięcia wieku rozrodczego. Kwiaty lejkowate, które powstają z pseudocefalium, są nocne, o długości około 9 cm i średnicy 8 cm, w kolorze różowym, tuba kwiatowa pokryta jest rzadkimi łuskami i puchem. Kwiaty zapylane są głównie przez nietoperze nektarożerne.
Owoce są odwrotnie jajowate są mało łuskowate, mają od 2,5 do 3 cm długość.
Występowanie
Cephalocereus senilis w stanie naturalnym występuje w środkowo-wschodnim Meksyku (stany Hidalgo i Veracruz), gdzie rośnie na terenach skalisto-wapiennych, między 1000 a 1 500 m n.p.m. Zimą klimat jest tam łagodny i suchy, natomiast w okresie letnim występują duże dobowe zakresy temperatur, z ciepłym i rzadkimi, krótkimi opadami.
Uprawa
Roślina doniczkowa
Cephalocereus senilis to roślina o ponadczasowym wdzięku, z pewnością jedna z najbardziej charakterystycznych uprawianych kaktusów; w szczególności bardzo cenione i skomercjalizowane są młode rośliny wysokości do 10 cm, gdzie długość białego włosia w porównaniu z całą rośliną jest bardziej widoczna.
Światło: jak najbardziej w pełnym słońcu.
Podlewanie: latem musi być umiarkowane, pozwalając na całkowite wyschnięcie wierzchniej warstwy gleby przed ponownym podlaniem. W miesiącach zimowych powinny być suche, cefalocereusy należy umieszczać w dobrze przewietrzonych miejscach, w których temperatura może wynosić około 10-15°C.
Tolerancja na mróz: dorosłe rośliny mogą przebywać w temperaturach kilku stopni poniżej 0°C, gdy całkowicie suche, natomiast młode rośliny są szczególnie wrażliwe na radykalną zgniliznę już w pobliżu 0°C, zwłaszcza w obecności wilgoci.
Podłoże: należy ją uprawiać w porowatej i drenującej wierzchniej warstwie gleby, którą w równych częściach może tworzyć zwykła nawożona ziemia ogrodowa, gruboziarnisty piasek i pokruszony kamień wapienny, przy czym górną warstwę stanowią wyłącznie kamienie, aby ograniczyć ryzyko zgnilizny.
W Polsce, ze względu na klimat, duże okazy kaktusów można podziwiać w szklarni i/lub w ogrodzie botanicznym.
